1. Mr. President, distinguished Members of the Tribunal, it is a great honor to respectfully appear before you on behalf of my country, the Republic of the Philippines. It is indeed a special privilege to do so in a case that has such importance to all Filipinos and -- if I may add -- to the rule of law in international relations.
2. Mr. President, the Philippines has long placed its aith in the. rules and institutions that the international community has created to regulate relations among States. We are proud to have been a founding member of the United Nations, and an active participant in that indispensable institution.
3. Its organs, coupled with the power of international law, serve as the great equali er among States, allowing countries, such as my own, to stand on an equal footing with wealthier, more powerful States.
4. Nowhere is this more true, Mr.. President, than with respect to the progressive development of the Jaw of the sea, which culminated in the adoption of the Law of the Sea Convention in 1982. That instrument, which has rightly been called a "Constitution for the Oceans," counts among its most important• achievements the establishment of clear rules regarding the peaceful use of the seas, freedom of navigation, protection of the maritime environment and, perhaps most importantly, clearly defined limits on the maritime areas in which States are entitled to exercise sovereign rights and jurisdiction.
5. These are all matters of central significance to the Philippines. Indeed, given our lengthy coastline, our status as an archipelagic state, and our seafaring tradition, the rules codified in the law of the sea have always had particular importance for the Philippines. The Ptlilippines is justifiably proud of the fact that it signed the Convention on the day it was opened for signature, on
10 December 1982, and was one of the first States to submit its instrument of ratification, which it did on 8 May
1984.
6. The Philippines has respected and implemented its rights and obligations under the Convention in good faith. This can be seen in the amendment of our national legislation to bring the Philippines' maritime claims into compliance with the Convention, by convertihg our prior straight baselines into archipelagic baselines in conformity with Articles 46 and 47, and by providing that the maritime zones of the Kalayaan Island Group and Scarborough Shoal in the South China Sea would be consistent with Article 121.
7. The Philippines took these important steps, Mr. President, because we understand, and accept, that compliance with the rules of the Convention is required of all States Parties.
8. I mentioned a moment ago the equalizing power of international law. Perhaps no provisions of the
Convention are as vital to achieving this critical objective
than Part XV. It is these dispute resolution provisions that allow the weak to challenge the powerful on an equal footing, confident in the conviction that principles trump power; that law triumphs over force; and that right prevails over might.
9. Mr. President, allow me to respectfully make it clear: in submitting this case, the Philippines is NOT asking the Tribunal to rule on the territorial sovereignty aspect of its disputes with China.
10. We are here because we wish to clarify our maritime entitlements in the South China Sea, a question over which the Tribunal has jurisdiction. This is a matter that is most important not only to the Philippines, but also to all coastal States that border the South China Sea, and even to all the States Parties to UNCLOS. It is a dispute that goes to the very heart of UNCLOS itself. Our very able counsel will have much more to say about this legal dispute over the interpretatjon of the Convention during the course of these oral hearings. But in my humble layman's view, the central legal dispute in this case can be expressed as follows:
11. For the Philippines, the maritime entitlements of coastal States - to a territorial sea, exclusive economic zone and continental shelf, and the rights and obligations of. the States Parties within these respective zones - are established, defined and limited by the express terms of the Convention. Those express terms do not allow for - in fact they preclude - claims to broader entitlements, or sovereign rights, or jurisdiction, over maritime areas beyond the limits of the EEZ or continental shelf. In particular, the Convention does not recognize, or permit the exercise of, so called "historic rights" in areas beyond the limits of the maritime zones that are recognized or established by UNCLOS.
12. Sadly, China disputes this, Mr. President, in both word and deed. It claims that it is entitled to exercise sovereign rights and jurisdiction, including the exclusive right to the resources of the sea and seabed, far beyond the limits established by the Convention, based on so called "historic rights" to these areas. Whether these alleged "historic rights" extend to the limits generally established by China's so-called "nine dash line", as appears to be China's claim, or whether they encompass a greater or a narrower portion of the South China Sea, the indisputable fact, and the central element of the legal dispute between the Parties, is that China has asserted a claim of "historic rights" to vast areas of the sea and seabed that lie far beyond the limits of its EEZ and continental shelf entitlements under the Convention.
13. In fact, China has dc;me much more, Mr. President, than to simply claim these alleged "historic rights." It has acted forcefully, to assert them, by exploiting the living and non-living resoa, rces in the areas beyond the UNCLOS limits while forcibly preventing other coastal States, including the Philippines, from exploiting the resources in the same areas - even though the areas lie well within 200 M of the Philippines' coast and, in many cases, hundreds of miles beyond any EEZ or continental shelf that China could plausibly claim under the Convention.
14. The legal dispute between the Philippines and China over China's claim to and exercise of alleged "historic rights" is a matter falling under the Convention, and particularly Part XV, regardless of whether China is claiming that "historic rights" are recognized under the Convention, or allowable under the Convention because they are not precluded by it. China has made both arguments in its public statements. But it makes no difference for purposes of the characterization of this dispute as one calling for the interpretation or application of the Convention. The question raised by the conflicting positions of the Philippines and China boils down to this: Are maritime entitlements to be governed strictly by UNCLOS, thus precluding claims of maritime entitlements based on "historic rights"? Or does the UNCLOS allow a State to claim entitlements based on "historic" or other rights even beyond those provided for in the Convention itself?
15. As our counsel will explain, Mr. President, any recognition of such "historic rights" conflicts with the very character of UNCLOS and its express provisions concerning the maritime entitlements of coastal States. This calls indisputably for the proper interpretation of the fundamental nature of the Convention.
16. China's assertion and exercise of its alleged rights in areas beyond its entitlements under UNCLOS have created significant uncertainty and instability in our relations with China and in the broader region. In this respect, I note the presence here today of representatives of Vietnam, Malaysia, Indonesia, Thailand and Japan to observe these criticalproceedings.
17. Mr. President, China has claimed "historic rights" in areas that are beyond 200 M from its mainland coasts, or any land feature over which it claims sovereignty, and within 200 M of the coasts of the Philippines' main islands, and exploited the resources in these areas while preventing the Philippines from doing so. It has therefore, in the Philippines' view, breached the Convention by violating Philippine sovereign rights and jurisdiction. China has pursued its activities in these disputed
. maritime areas with overwhelming force. The PhilippinftS can only counter by invoking international law. That is why it is of fundamental importance to the Philippines,
and we would submit, for the rule of law in general, for
the Tribunal to decide where and to what limit China has maritime entitlements in the South China Sea; where and to what limit the Philippines has maritime entitlements;where and to what extent the Parties' respective entitlements overlap and where they do not. None of this requires • or even invites the Tribunal to make any determinations on questions of land sovereignty, or delimitation of maritime boundaries.
18. The Philippines understands that the jurisdiction of this tribunal convened under UNC .OS is limited to questions that concern the law of the!. sea. With this in mind, we• have taken great care to place before you only claims that arise directly under the Convention. As counsel for the Philippines will discuss at length in the coming days, we have, in essence, presented five (5) principal claims. They are:
First, that China is not entitled to exercise what it refers to as "historic rights" over the waters, seabed •. and subsoil beyond the limits of its entitlements under the Convention;
Second, that the so-called nine dash line has no basis whatsoever. under international law insofar as it purports to define the limits of China's claim to "historic rights";
Third that the various maritime features relied upon by China as a basis upon which to assert its claims in the South China Sea are not islands that generate entitlement to an exclusive economic zone or continental shelf. Rather, some are "rocks" within the meaning of Article 121, paragraph 3; others are low-tide elevations; and still others are permanently • submerged. As a result, none are capable of generating entitlements beyond 12M,and some generate no entitlements at all. China's recent massive reclamation activities cannot lawfully change the original nature and character of these features;
Fourth, that China has breached the Convention by interfering with the Philippines' exercise of its sovereign rights and jurisdiction;and
Fifth, that China has irreversibly damaged the regional marine environment, in breach of UNCLOS, by its destruction of coral reefs in the South China Sea, including areas within the Philipph\es' EEZ, by its destructive and hazardous fishing practices, and
. by its harvesting of endangered species.
19. Mr. President, the Philippines is committed to resolving its disputes with China peacefully and in accordance with international law. For over two decades, we diligently pursued that objective bilaterally, regionally and multilaterally. I will not here take this Tribunal through the Philippines' painstaking . and exhaustive diplomatic efforts, which are set out in detail in our written pleadings. I will, however, . mention a few representative examples, if Imay.
20. As far back as August 1995, after China seized and built structures on Mischief Reef -- a low-tide elevation located 126 nautical miles from the Philippine island of Palawan and more than 600 nautical miles from the closest point on China's Hainan Island -- the . Philippines sought to address China's violation of its maritime rights diplomatically. During those exchanges, the Philippines and China agreed that the dispute should be resolved in accordance with UNCLOS. As the then Chinese Vice Minister for Foreign Affairs, Mr. Tang Jiaxuan, stated two years later during bilateral negotiations, China and the Philippines should "approach the disputes on the basis of international law, including the United Nations Convention on the Law of the Sea,
. particularly its provisions on the maritime regimes like the exclusive economic zone."
21. The mutual acceptance that the Philippines' di putes with China must be resolvedn accordance with UNCLOS was also reflected in a Joint Communique issued in July 1998 upon completion of bilateral discussions between my predecessor, Foreign Secretary Domingo Siazon, and China's Foreign Minister Tang Jiaxuan. The Communique recorded that, and I quote, "The two sides exchanged views on the question of the South China Sea and reaffirmed their commitment that the relevant disputes shall be settled peacefully in accordance with the established principles of international law, including the United Nations Convention on the Law of the Sea." (End of quote)
22. Regrettably, neither the bilateral exchanges i have mentioned, nor any of the great miiny subsequent exchanges, proved capable of resolving the impasse caused by China's intransigent insistence that China alone possesses maritime rights in virtually the entirety of the South China Sea, and that the Philippines must recognize and accept China's sovereignty before meaningful discussion of other issues could take place.
23. The Philippines has also been persistent in seeking a diplomatic solution under the auspices of ASEAN. This has proven no more successful than our bilateral efforts. In fact, China has insisted that ASEAN cannot be used to resolve any territorial or maritime disputes concerning the South China Sea,• and that such issues can only be dealt with in bilateral negotiations. ASEAN and China have yet to conclude a binding code of conduct in the South China Sea. The most that has been achieved was the issuance, in 2002, of a "Declaration on the Conduct of Parties in the South China Sea." Although that document recorded the parties' commitment to work toward the "eventual" establishment of a code of conduct in the South China Sea, China's intransigence in the 13 years of subsequent multilateral negotiations has made that goal nearly unattainable.
24. Nonetheless, Mr. President, the 2002 DOC is significant in at .least one important respect: the ASEAN Member States and China undertook therein to "resolve
their territorial and jurisdictional disputes by peaceful means, without resorting to the threat or use of force, through friendly consultations and negotiations by sovereign states directly concerned, in accordance with universally recognized principles of international law, including the 1982 UN Convention on the Law of the Sea." In so doing,. the Declaration encouraged those States, should they prove unable to resolve their disputes through consultations or negotiations, to do so in accordance with the •Convention, which includes, of course, the dispute resolution procedures under Part XV.
25. Mr. President, over the years, China's positions and behavior have become progressively more aggressive and disconcerting. Ou.tside observers have referred to this as China's "salami-slicing" strategy: that is, taking little
. steps over time, none of which individually is enough to provoke a crisis. Chinese military officials themselves have referred to this as its "cabbage" strategy: peeling one layer off at a time. When these small steps are taken together, however, they reflect China's efforts to slowly consolidate de facto control throughout the South China Sea.
26. Two more recent incremental steps caused the Philippines to conclude that it had no alternative other than to invoke compulsory procedures entailing a binding decision. The first was China's transmittal of its nine- dash line claim to the United Nations in 2009, after which, it prevented the Philippines from carrying out long standing oil and gas development projects in areas that are well inside the Philippines' 200 M EEZ and continental shelf.
27. Secondly, in 2012, China forcibly expelled Philippine fishermen from the maritime • areas around Scarborough Shoal where the Filipino fishermen have for generations been fishing without so much as a protest from China.
28. These and other acts by China caused the Philippines to conclude that continued diplomatic efforts, whether bilateral or multilateral, would be futile, and that the only way to resolve our maritime disputes was to commence the present arbitration.
29. Subsequent events, including China's acceleration of massive land reclamation . activities, which it has undertaken -- and continues to undertake -- in blatant disregard of the Philippines rights' in its EEZ and continental shelf, and at tremendous cost to the marine environment in violation of UNCLOS -- only serve to . reconfirm1the need for judicial intervention.
30. Mr.President, I would like to conclude by conveying my country's deepest appreciation for the considerable time and attention you have devoted to these proceedings. The case before you is of the utmost importance to the Philipl)ines, to the region, and to the world. In our view, it is also of utmost significance to the integrity of the Convention, and to the very fabric of the "le al order for the seas and oceans" that the
international community so painstakingly crafted over many years.
31. If China can defy the limits placed by the Convention on its maritime entitlements in the . South China Sea, and disregard the entitlements of the Philippines under the Convention, then what value is there in the Convention for small States Parties as regards their bigger, more powerful and better armed
neighbors? Can the Philippines not invoke Part XV to challenge China's activities as violations of its obligations and the Philippines' rights, . considering that the Philippines' claims call for a mere interpretation and application of the Convention and do not fall within any of the jurisdictional exclusions of Articles 297 .or 298?
32. Mr. President, if the Philippines cannot invoke Part XV, then what remains of the obligation regarding judicial settlement of disputes that was such a key element of the comprehensive package that made the Convention acceptable to all State Parties?
33. We understand, Mr. President, that in the exercise of its collective wisdom and judgment, this body has decided to bifurcate the proceedings and to limit these current hearings to the issue of jurisdiction. In this respect, we shall explain in full how our case falls squarely within the jurisdiction of this Tribunal, to the end that justice and fair play may prevail and the Tribunal would recognize its jurisdiction over the case and allow the Philippines to present the actual merits of our position.
34. In the Philippines' view, it is not just the Philippines' claims against China that rest in your capable hands. Mr. President, it is the spirit of UNCLOS itself. That is why, we submit, these proceedings have attracted so much interest and attention. We call on the Tribunal to kindly uphold the Convention and enable the rule of law to prevail.
35. I humbly thank you, Mr. President, and distinguished Members of the Tribunal. May I now ask that Philippines' counsel, Mr. Paul Reichler, be called to the podium.
(Polish version)
STAŁY TRYBUNAŁ ARBITRAŻOWY
Republika Filipin przeciwko Ludowej Republice Chin
WYSTĄPIENIE PRZED STAŁYM TRYBUNAŁEM ARBITRAŻOWYM
i
H.E. Albert F. del Rosario, Sekretarz d.s. Zagranicznych
7 lipca 2015 r.
1. Panie Przewodniczący, wielce szanowni członkowie Trybunału, to dla mnie wielki zaszczyt móc przemawiać tutaj w imieniu mego kraju – Republiki Filipin. Jest to naprawdę wielki przywilej uczestniczyć w sprawie o tak wielkim znaczeniu dla wszystkich Filipińczyków oraz – jeżeli mogę się tak wyrazić – dla reguły prawa stosunków międzynarodowych.
2. Panie Przewodniczący, naród filipiński pokłada ufność w przepisy i instytucje utworzone przez wspólnotę międzynarodową do regulowania stosunków między państwami. Jesteśmy dumni, że jesteśmy członkiem założycielem Organizacji narodów Zjednoczonych, i aktywnym członkiem tej niezastąpionej instytucji.
3. Jej organy, w połączeniu z powagą prawa międzynarodowego, służą równowadze sił między państwami, pozwalając krajom takim jak mój być traktowanym na równi z bogatszymi i silniejszymi państwami.
4. Nigdzie nie jest to tak zauważalne, panie Przewodniczący, jak w przypadku ciągłego rozwoju prawa morza, którego kulminacją było przyjęcie w 1982 r. Konwencji o prawie morza. Instrument ten, słusznie zwany “konstytucją oceanów”, jest jednym z najważniejszych osiągnięć ONZ w stanowieniu jasnych reguł pokojowego wykorzystania mórz, wolności nawigacji, ochrony środowiska morskiego, a co być może najważniejsze, ściśle określonych granic na morzu, w ramach których państwa mogą wykonywać suwerenne prawa i sprawować jurysdykcję.
5. Sprawy te są sprawami największej wagi dla Filipin. W rzeczy samej, mając na względzie długość linii brzegowej naszego państwa, nasz status archipelagu, i nasze tradycje ludzi morza, reguły skodyfikowane w prawie morza zawsze miały dla Filipin szczególne znaczenie. Filipiny są zasadnie dumne z faktu, że podpisały konwencję w dniu jej otwarcia do podpisu, tj. 10 grudnia 1982 r., i były jednym z pierwszych państw, które złożyły dokument ratyfikacji, co stało się 8 maja 1984 r.
6. Filipiny szanują i w dobrej wierze wdrożyły wszystkie prawa i obowiązki wynikające z konwencji. Dowodem na to jest zmiana ustawodawstwa krajowego, polegająca na dostosowaniu go do postanowień konwencji w przypadku roszczeń morskich Filipin, poprzez zamianę naszych prostych granic na granice archipelagu w myśl art. 46 i 47, i dostosowanie strefy morskiej grupy wysp Spratly i Płycizny Scarborough na Morzu Południowo-chińskim do postanowień art. 121.
7. Filipiny podjęły te ważne kroki, panie Prezydencie, ponieważ rozumiemy, i akceptujemy, że przestrzeganie postanowień konwencji jest obowiązkiem wszystkich państw – stron Konwencji.
8. Chwilę temu wspomniałem o równości na płaszczyźnie prawa międzynarodowego. Być może żadne z postanowień Konwencji nie są tak ważne dla osiągnięcia tego najważniejszego celu, jak zapisy części XV. To właśnie postanowienia o rozstrzyganiu sporów pozwalają słabym na wystąpienie przeciw silniejszym na gruncie równego prawa, w przekonaniu, że prawo wypiera bezprawie, zasady triumfują nad przemocą i że silniejszy nie zawsze ma rację.
9. Panie Prezydencie, z całym szacunkiem niech będzie mi dane jasno powiedzieć: wszczynając to postępowanie, Filipiny NIE wnoszą o orzeczenie w przedmiocie suwerenności terytorialnej w sporze z Chinami.
10. Znaleźliśmy się tutaj, bo pragniemy wyjaśnić nasze uprawnienia do obszaru na Morzu Południowochińskim. Jest to kwestia najwyższej wagi nie tylko dla Filipin, lecz także dla wszystkich państw brzegowych, graniczących z Morzem Południowochińskim, a nawet dla wszystkich sygnatariuszy konwencji jamajskiej. Ten spór sięga istoty samej Konwencji. Nasz światły pełnomocnik będzie miał o wiele więcej do powiedzenia o tym sporze nad interpretacją konwencji podczas kolejnych przesłuchań stron w tej sprawie. Niemniej, moim skromnym zdaniem laika, główny spór w tej sprawie można sformułować tak:
11. Dla Filipin, uprawnienia państw nadbrzeżnych do obszarów morskich – do morza terytorialnego, wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego, oraz prawa i obowiązki państw – stron Konwencji w tych odnośnych strefach – zostały ustanowione, określone i ograniczone wyraźnymi postanowieniami Konwencji. Te wyraźne postanowienia nie dopuszczają, a ściśle rzecz biorąc – wykluczają – roszczenia praw granicznych, lub praw suwerennych, lub jurysdykcji, nad obszarami morskimi znajdującymi się poza granicami wyłącznej strefy ekonomicznej lub szelfu kontynentalnego. W szczególności Konwencja nie uznaje, czy też nie dopuszcza egzekwowania, tak zwanych „praw historycznych” na obszarach znajdujących się poza granicami stref morskich uznanych i ustanowionych mocą konwencji jamajskiej.
12. postanowienia Panie Przewodniczący, zarówno słowem jak i czynem. Chiny utrzymują, że mają prawo do wykonywania suwerenności i jurysdykcji, w tym wyłączne prawo do zasobów morskich i podmorskich, do obszarów znajdujących się daleko poza granicami ustanowionymi Konwencją, wynikające z tak zwanych „historycznych praw” do tych obszarów. Bez względu na to, czy te rzekome “prawa historyczne” rozciągają się do granic ogólnie ustalonych przez Chiny tak zwaną „linią dziewięciu kresek”, jak wydaje się wynikać z roszczenia Chin, czy też obejmują one większą lub mniejszą część Morza Południowochińskeigo, faktem niezaprzeczalnym i centralnym elementem sporu prawnego między Stronami jest to, że Chiny występują z roszczeniami wynikającymi z „praw historycznych” do wielkich obszarów morskich i
podmorskich, leżących daleko za granicami praw wynikających z chińskiej wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego określonego w ramach Konwencji.
13. W istocie, Chiny zrobiły znacznie więcej, Panie Przewodniczący, niż wystąpienie z roszczeniem powołując się na domniemane “prawa historyczne”. Chiny użyły siły by dochodzić tych praw, eksploatując zasoby żywe i mineralne na obszarach poza granicami wyznaczonymi Konwencją jamajską, jednocześnie siłą blokując działania innych państw nadbrzeżnych, w tym Filipin, zmierzające do eksploatacji zasobów na tych obszarach – nawet jeśli obszary te leżą w odległości dwustu mil od wybrzeży Filipin, a w wielu przypadkach, setki mil poza wyłączną strefą ekonomiczną lub szelfem kontynentalnym, do którego Chiny mogłyby zasadnie rościć prawa na podstawie Konwencji.
14. Spór między Filipinami a Chinami o chińskie roszczenia i egzekwowanie rzekomych “praw historycznych” jest sporem podlegającym Konwencji, a zwłaszcza postanowieniom jej części XV, bez względu na to, czy Chiny twierdzą, że “prawa historyczne” są uznane w ramach Konwencji, czy też dopuszczalne Konwencją, ponieważ nie są z niej wykluczone. Chiny wysuwają oba te argumenty
w swoich publicznych oświadczeniach. Ale to nie ma znaczenia dla określenia tego sporu jako sporu wymagającego interpretacji czy zastosowania postanowień Konwencji. Spór powstały w wyniku sprzecznych stanowisk Filipin i Chin sprowadza się do tego: czy prawa do obszarów morskich mają ściśle podlegać postanowieniom Konwencji jamajskiej, co jest równoznaczne z wykluczeniem roszczeń zgłaszanych z powołaniem się na „prawa historyczne”? czy też Konwencja jamajska dopuszcza, by państwa występowały z roszczeniami powołując się na prawa „historyczne” lub nawet inne prócz tych, o których mowa w samej Konwencji?
15. Jak wyjaśni nasz pełnomocnik, Panie Przewodniczący, jakiekolwiek uznanie takich “praw historycznych” jest sprzeczne z istotą Konwencji jamajskiej i jej wyraźnymi postanowieniami dotyczącymi praw do obszarów morskich państw nadbrzeżnych. Czyn ten wymaga bez wątpienia właściwej interpretacji fundamentalnej istoty Konwencji.
16. Stanowisko Chin i egzekwowanie rzekomych praw do tych terenów, przekraczających uprawnienia Chin w ramach Konwencji jamajskiej, spowodowały wielką niepewność i destabilizację naszych stosunków z Chinami oraz w regionie. W tym względzie z satysfakcją odnotowuję obecność na dzisiejszym przesłuchaniu przedstawicieli Wietnamu, Malezji, Indonezji, Tajlandii i Japonii, którzy będą obserwować to ważne postępowanie.
17. Panie Przewodniczący, Chiny zgłosiły roszczenie powołując się na “prawa historyczne” do obszarów znajdujących się w odległości powyżej 200 M od swych wybrzeży, lub do jakichkolwiek obiektów lądowych, wobec których wykonują suwerenność w obrębie 200 M od wybrzeża głównych wysp Filipin, i eksploatują zasoby na tych terenach uniemożliwiając jednocześnie taką eksploatację Filipinom. W opinii Filipin działanie to stanowi naruszenie postanowień Konwencji poprzez naruszenie suwerennych praw i jurysdykcji Filipin. Działania Chin na tych spornych obszarach morskich charakteryzują się niezwykłym wręcz nasileniem. Filipiny mogą się przeciwstawiać wyłącznie powołując się na prawo międzynarodowe. Oto dlaczego jest to sprawą fundamentalną dla Filipin, i zwracamy się , działając również w interesie ogólnym społeczności międzynarodowej, do Trybunału o decyzję, gdzie i w jakich granicach Chiny mają prawa do obszarów na Morzu Południowochińskim; gdzie i * w jakich granicach Filipiny mają prawa do obszarów na tym morzu; gdzie i w jakim zakresie uprawnienia Stron pokrywają się, a gdzie są rozbieżne. Żadna z tych kwestii nie wymaga czy nawet nie skłania Trybunału do wypowiadania się w przedmiocie władania terytoriami lądowymi lub wytyczenia granic morza terytorialnego.
18. Filipiny rozumieją, że jurysdykcja tego Trybunału, zwołanego na podstawie Konwencji jamajskiej, ogranicza się do kwestii dotyczących prawa morza. Mając to na uwadze staraliśmy się bardzo, by przedstawić wysokiemu Trybunałowi wyłącznie roszczenia wynikające bezpośrednio z postanowień Konwencji. Jak będzie o tym mówił pełnomocnik prawny Filipin w nadchodzących dniach, przedstawiliśmy zasadniczo pięć (5) głównych roszczeń. Oto one:
Po pierwsze, Chiny nie mają uprawnień do wykonywania praw, które nazywają “prawami historycznymi” wobec wód, dna morskiego i podziemia poza granicami swoich uprawnień wynikających z Konwencji;
Po drugie, tak zwana linia dziewięciu kresek nie ma żadnego uzasadnienia w prawie międzynarodowym w stopniu, w jakim definiuje ona granice chińskich roszczeń opartych się na „prawach historycznych”;
Po trzecie, różne obiekty lądowe wystające z morza, na które powołują się Chiny dochodząc swych praw na Morzu Południowochińskim nie są wyspami, które mogą być objęte reżimem wyłącznej strefy ekonomicznej albo szelfu kontynentalnego. Niektóre z nich to „skały” w rozumieniu art.121 ust. 3; inne to wzniesienia wynurzające się z wody tylko podczas odpływu; a jeszcze inne obszary są stale zanurzone. W rezultacie żadne z nich nie mogą podlegać reżimowi obowiązującemu na obszarach znajdujących się w odległości ponad 12 mil, a niektóre nie podlegają w ogóle żadnemu reżimowi. Ostatnie szeroko zakrojone prace rekultywacyjne Chin nie są w stanie zmienić statusu prawnego ani charakteru tych obiektów lądowych;
Po czwarte, Chiny naruszyły postanowienia Konwencji poprzez zakłócenie wykonywania przez Filipiny suwerennych praw i jurysdykcji; oraz
Po piąte, Chiny nieodwracalnie uszkodziły regionalne środowisko morskie, co stanowi naruszenie Konwencji jamajskiej, poprzez zniszczenie raf koralowych na Morzu Południowochińskim, w tym obszarów znajdujących się w ramach filipińskiej wyłącznej strefy ekonomicznej, poprzez niszczące i niebezpieczne praktyki połowowe, i poprzez połowy gatunków zagrożonych.
19. Panie Przewodniczący, Filipiny pragną rozwiązać swoje spory z Chinami pokojowo i zgodnie z literą prawa międzynarodowego. Przez prawie dwadzieścia lat konsekwentnie dążymy do tego na płaszczyźnie dwustronnej, regionalnej i wielostronnej. Nie chcę tutaj zanudzać Trybunału wymienianiem trudnych i wyczerpujących wysiłków dyplomatycznych, ponieważ wszystkie szczegóły znajdują się w naszych pismach procesowych. Jeśli mogę, wymienię tylko kilka reprezentatywnych przykładów.
20. Już w sierpniu 1995 r., po tym, jak Chiny zajęły Rafę Mischief wzniesienie wynurzające się z wody tylko podczas odpływu, zlokalizowane 126 mil morskich od filipińskiej wyspy Palawan i ponad 600 mil morskich od najbliższego punktu na chińskiej wyspie Hainan – i wybudowały tam infrastrukturę - Filipiny dążyły do wyjaśnienia naruszenia przez Chiny swoich praw morskich na drodze dyplomatycznej. Oba państwa uzgodniły, że spór należy rozwiązać wg postanowień Konwencji jamajskiej. Jak stwierdził Wiceminister Chin d.s. Zagranicznych Mr. Tang Jiaxuan, dwa lata później po zakończeniu negocjacjach dwustronnych, Chiny i Filipiny powinny "rozstrzygnąć spór w parciu o prawo międzynarodowe, w tym Konwencję ONZ o prawie morza, w szczególności jej zapisy o reżimie prawnym, dotyczącym np. wyłącznej strefy ekonomicznej".
21. Wzajemna zgoda co do tego, że spory z Filipin z Chinami należy rozwiązać zgodnie z Konwencją jamajską znalazła swoje odzwierciedlenie także we Wspólnym komunikacie wydanym w lipcu 1998 r. po zakończeniu rozmów dwustronnych między moim poprzednikiem, sekretarzem d.s. Zagranicznych Domingo Siazon, a ministrem spraw zagranicznych Chin Tang Jiaxuan. W komunikacie zawarto zapis, cytuję "Obie strony wymieniły poglądy na kwestię Morza Południowochińskiego i potwierdziły swe zaangażowanie w pokojowe rozwiązanie sporów zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego, w tym Konwencji ONZ o prawie morza." (koniec cytatu)
22. Niestety, ani rozmowy dwustronne, o których mówiłem, ani wiele kolejnych rozmów dwustronnych, nie rozwiązało impasu spowodowanego nieugiętym twierdzeniem Chin, że tylko one posiadają prawa do niemal całego obszaru Morza Południowochińskiego, i że Filipiny muszą uznać i zaakceptować tę chińską suwerenność przed jakąkolwiek konstruktywną dyskusją nad innymi kwestiami.
23. Filipiny nie ustają także w poszukiwaniu dyplomatycznego rozwiązania pod auspicjami ASEAN. Działania te są jednak równie bezowocne, co nasze wysiłki na płaszczyźnie dwustronnej. W rzeczy samej, Chiny stoją na stanowisku, że ASEAN nie jest władny rozwiązywać żądnych sporów terytorialnych ani morskich dotyczących Morza Południowochińskiego, i że takie kwestie można rozwiązać wyłącznie w drodze negocjacji dwustronnych. ASEAN i Chiny muszą jeszcze podpisać wiążący kodeks postępowania na Morzu Południowochińskim. Największym osiągnięciem było wydanie, w 2002 r. "Deklaracji postępowania stron na Morzu Południowochińskim." Mimo, że dokument ten wskazywał na zaangażowanie stron na rzecz działań mających na celu "ostateczne" ustanowienie kodeksu postępowania na Morzu Południowochińskim, nieprzejednane stanowisko Chin w ciągu 13 lat negocjacji wielostronnych sprawiło, że osiągnięcie tego celu stało się prawie niemożliwe.
24. Niemniej, Panie Przewodniczący, dokument z 2002 r. jest doniosły przynajmniej pod jednym ważnym względem: państwa członkowskie ASEAN i Chiny zobowiązały się w nim do "rozwiązywania swoich sporów terytorialnych i jurysdykcyjnych w sposób pokojowy, bez uciekania się do gróźb lub użycia siły, w drodze przyjacielskich konsultacji i negocjacji suwerennych państw, których bezpośrednio dotyczy dany spór, zgodnie z powszechnie uznanymi przepisami prawa międzynarodowego, w tym zapisami Konwencji ONZ o prawie morza z 1982 r." W wyniku powyższego, deklaracja zachęciła te państwa, w przypadku gdy okaże się niemożliwe rozwiązać spory na drodze konsultacji i negocjacji, do posłużenia się zapisami Konwencji, co obejmuje, rzecz jasna, procedury rozstrzygania sporów zawarte w Części XV.
25. Panie Przewodniczący, na przestrzeni lat stanowisko i postępowanie Chin staje się coraz bardziej agresywne i niepokojące. Obserwatorzy zewnętrzni określają je mianem strategii “krojenia kiełbasy po jednym plasterku”: chodzi o podejmowanie drobnych działań, z których żadne nie jest w stanie wywołać kryzysu. Chińscy oficerowie z kolei określają to zachowanie mianem “strategii obierania kapusty”, polegającej na zrywaniu kolejnych jej warstw. Wszystkie te drobne kroki razem wzięte odzwierciedlają jednak powolne dążenie Chin do faktycznego zawłaszczenia kontroli nad Morzem Południowochińskim.
26. Dwa ostatnie drobne kroki sprawiły, że Filipiny uznały, iż nie ma alternatywy poza wszczęciem procedur przymusowych, pociągających za sobą wiążącą decyzję. Pierwszym z nich było przesłanie swego roszczenia dotyczącego linii dziewięciu kresek do ONZ w 2009 r., po dokonaniu czego Chiny zablokowały realizację przez Filipiny długofalowych projektów związanych z gazem ziemnym i ropą naftową na obszarze znajdującym się w obrębie należącej do Filipin wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego, w przepisowej odległości 200 mil morskich
27. Po drugie, w 2012 r. Chiny siłą wyparły rybaków filipińskich z obszarów morskich wokół Płycizny Scarborough, gdzie rybacy filipińscy od pokoleń łowili bez zbytnich protestó w Chin.
28. Te i inne działania Chin doprowadziły Filipiny do wniosku, iż wysiłki dyplomatyczne, dwustronne czy wielostronne, są daremne, i że jedynym sposobem rozwiązania naszych sporów o terytoria morskie jest zwrócenie się o arbitraż
29. Kolejne zdarzenia, w tym przyspieszenie przez Chiny zakrojonych na wielką skalę działań rekultywacyjnych, rozpoczętych i prowadzonych z rażącym lekceważeniem praw Filipin do swojej wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego, jak również ogromnym kosztem dla środowiska morskiego, z naruszeniem Konwencji jamajskiej – tylko utwierdza nas w konieczności podjęcia interwencji na drodze sądowej.
30. Panie Przewodniczący, podsumowując, pragnę wyrazić najgłębszą wdzięczność za czas i uwagę poświęconą temu postępowaniu. Niniejsza sprawa jest sprawą największej wagi dla Filipin, dla naszego regionu, i dla świata. W naszym przekonaniu, jest to także sprawa najwyższej wagi dla integralności Konwencji, oraz dla całego "porządku prawnego mórz i oceanów" jaki społeczność międzynarodowa ustalała tak pieczołowicie przez wiele lat.
31. Jeżeli Chiny mogą kontestować granice ustalone zapisami Konwencji, dotyczące praw do Morza Południowochińskiego, i lekceważą prawa Filipin w ramach Konwencji, to jaki jest pożytek z Konwencji dla małych państw stron występujących przeciwko większym, silniejszym i lepiej uzbrojonym sąsiadom? Czyż Filipiny nie mogą powołać się na zapisy Części XV aby zakwestionować działania Chin jako naruszenie ich zobowiązań i praw Filipin, zważywszy że roszczenia Filipin dotyczą tylko interpretacji i zastosowania zapisów Konwencji, nie zaś wyłączeń, określonych w art. 297 lub art. 298?
32. Panie Przewodniczący, jeżeli Filipiny nie mogą powołać się na zapisy Części XV, jakie znaczenie ma zobowiązanie dotyczące sądowego rozstrzygania sporów, które było tak istotnym elementem całościowego pakietu, bez którego państwa strony nie chciały zaakceptować Konwencji?
33. Rozumiemy, Panie Przewodniczący, że dzięki swej wspólnej wiedzy i osądowi, niniejsze gremium zdecydowało się rozdzielić postępowanie i ograniczyć obecne przesłuchania do kwestii jurysdykcji. W tym względzie uzasadnimy ponad wszelką wątpliwość, że nasza sprawa podlega jurysdykcji Trybunału, aby sprawiedliwość i uczciwe postępowanie zwyciężyły, i aby Trybunał uznał swą właściwość w tej sprawie i pozwolił Filipinom na przedstawienie argumentów przemawiających za naszym stanowiskiem.
34. W opinii Filipin, w Waszych rękach znajduje się nie tylko roszczenie Filipin przeciwko Chinom. Panie Przewodniczący, chodzi o ducha Konwencji jamajskiej. Oto dlaczego, w naszym mniemaniu, postępowanie to przyciągnęło tyle uwagi i zainteresowania. Wzywamy Trybunał do podtrzymania zapisów Konwencji, ażeby sprawiedliwości stało się zadość.
35. Uniżenie dziękuję Panu Przewodniczącemu i wielce szanownym członkom Trybunału. Proszę teraz o wezwanie do zabrania głosu pełnomocnika Filipin, pana Paula Eichlera.
